Annemin mezarına gittik bugün
Babam,Namık,Nihat,Defne ve ben
Namık`ın arabasıyla geçtik
Yollardan ve mezarlığın içinden
Çiçekler serptik üstüne mezarın
Durduk orda sessizce
Birbirine bakmadan herkes
Ağladı,ya da birşeyler düşündü kendince
Annemin mezarının yanındaki
Bir başka mezarın önünde bir kadın ağlıyordu
Kocasıydı sanırım toprağın altındaki
Kısa bir zaman önce yitirmiş olduğu
Bayram ziyaretçileriyle doluydu mezarlık
Herkes ölüsüyle birlikte olmaya gelmişti
Ağlanacak,bir an anımsanacaktı geçmiş
Sonra yine hayatın hırgürüne dönülecekti
Saçma olduğunu bildiğimiz halde gelişimizin
Hiçbirimiz bir başka dünyaya inanmadığımız halde
Durduk mezarı önünde annemin
Annem oradaymışcasına;
Babam,ben,Namık,Nihat,Defne
Dönerken sessiz bir anlaşma vardı aramızda hepimizin
Saçma da olsa gelişimiz,bir başka dünyaya inanmasak da
Birlikte ya da yalnız,gelip duracagız önünde bu mezarın
Bir daha dönülmez şeyleri düşünüp ağlamaya..
(1976)
Ataol Behramoğlu
