MEVCUDUN PEŞİNDE NOTLAR

* İnsanlık kendini bildi bileli ölümün yok ediciliği, zamanın herşeyi kendi gibi dönüştürüp hiçleştirmesine karşı hep daim olanı aradı. Bunun en bilinen en kadim tanımlamasını tanrı fikri oluşturdu. O, bize ve evrene benzemeyen olarak, zamansız olarak, fizikdışı bir varlık olarak mevzuttur. İnsan sırtını dayayacağı, kendine ihanet etmeyecek, kendisini terketmeyecek  şeyi böylece yarattı.Sonsuz düşünce.

* Bilincin bu arayışının son halkasın da tüm insansal üretimin temel dinamiğini, makineyi keşfetti, yani dili. Dil tek kalandı elde, herşey, kuramlar, düşler, düşünceler hep yapıntı olarak dilin içinde üretiliyordu.

* Bir sonraki hamle, anlamı da ortadan kaldırdı. Anlam birimi olan söz ifade edildiği anda yani şimdide, geçmişin belirsizliğine terkediliyordu; asla varolamıyor ve Zenon’un haretin imkansızlığı gibi imkansızlaşan bir anlam, kendini varlık olarak kabul ettiremezdi. Geriye yalnız ses kalıyordu.

* Ses: çığlık, hırıltı, kahkaha…..   Sesi de negatifleyen şey sessizlikti, çığlığın tükendiği, kendini şimdide mevcut kılamayacak olan sessizlik, hiçlik, boşluk.

* İnsan yokluk karşısında kendi yokluğunu görür, bu  durum bir kaygı politikasını açığa çıkarır, bu andan sonra insan sürekli kendi sesini, çığlığını duymak ister. Bu duyum yaşadığının veya varolduğunun bir kanıtıdır, ancak her şey gibi yalnızca kendini şimdide ispatlayan bir kanıttır, bir an sonra bir kez daha yinelemelidir.

* Yokluğu bir sonsuz varlık olarak dolduracak tanrı inancı insana huzur verir,tanrı hep dönülen yerdir.

* Yokluğu varlık ile kavrayan bilinç kendini sürekli olarak bu sorulardan uzak tutmak, kaygıdan korunmak için meşgul edilmelidir. Bu meşguliyetin politik olmaması iktidarın hegemonik çabası içine girer.

* Varlık ancak kendini negatifiyle var eder, diğer herşey de olduğu gibi, o halde yokluğu anlamayan varlığı bilemez. yaşam ancak ölüm ile bilinç kazanır, ölümünü bilen insan ölüm boşluğundaki yaşam adasını görür, bu kaçınılmaz kaydediştir.

 

Erkan K.