Çok çalışıyoruz,
Sabahtan akşama kadar
Ama ekmeğimiz az,
Ekmeğimiz yetmiyor çocuklar.
Yüzleriniz
Kırış kırış ağlamaktan,
Hele gözleriniz
Sağır dilsiz
Kocaman kocaman
Üzgün gözleriniz…
Korkuyla bakarlar
Çığlık çığlığa:
Ekmek!
Ekmek!
Ekmek!
Dinleyin miniciklerim,
Dinleyin, yavrularım benim,
Bugün böyle,
Böyleymiş dün de.
Ve ben, yemeğim olmadığından,
Elimden başka şey gelmediğinden,
N’apayım
İnançla
Besleyeceğim sizi.
Gün gelecek
Çekip çevireceğiz yılları,
Koşacağız beton bir kola
Günlerin sularını.
Bırakmayacağız onları, değil mi?
Gem vurup sulara
Diyeceğiz:
“Böyle akacaksınız!”
Ve öyle akacaklar!
Ekmeğimiz olacak o zaman
Ekmeğimiz olacak!
Gözleriniz ışıyacak sevinçten,
Yavrucuklarım benim.
Benim ekmeğim mi var,
Senin de olacak,
Senin ekmeğin mi var,
Bütün herkesin olacak.
Ve hayat o zaman
Öylesine güzel olacak,
Günümüzün küfürleri
Çok uzaklarda kalacak.
Şarkılar söyleyeceğiz bir ağızdan,
Şarkılar çalışırken bile,
Sevinçli şarkılar,
İnsanın onuruna.
Olur da kocarım o gün
Gözleyeceğim
Penceremden
Uzak yolları,
Gözleyeceğim dönüşünüzü
Dinç ve gürbüz
Ve sessizce fısıldayacağım:
“Ah dünya ne güzel!”
Öyle de olacak!
Bugünse ekmeğimiz kıt.
Annelerimizin göğüsleri
Kuru mu kuru.
Ağlamak yararsız.
Ağlamak gereksiz.
Ama derinde, korkunç
Bir ezinç yer eden.
Sizin “bugün”ünüz
Yanan acıdır için için
Ama
Korkmayın, çocuklar,
Yarınlar
İçin!
Nikola VAPTSAROV
