herkes bir mum ile kapıma geldiğinden beridir
elem yüklü o yeşil evde bir ölüye pervaneyim
dönerim levhaya susan yüzümün esrârında, perde!
anlarım ki o kusur tende ben dilimin eksiğiyim
galib’in nefesinden gül okusa bana şeyh’im
duyamam! vezirim öldü her söze kötü bir vecizeyim
bileyin beni kalplerin sınandığı o vedâ suyunda
kör edin! ben ki kaf’ın kamburunda unutulan yetimim
gittim kendimi ölülerle terbiye edip geldim
kadife bir kılıca verdim tenimi işte ben dedim
herkesin günahını bıraktığı bir lekeyim bu yerde
levhaya susmuş eksik bir beden ile kime geldim?
nerde dilin nerde tenin gözlerin nerdedir deme
çıkamam kendimden ey şüphe aynalara giderim!
Veysi ERDOĞAN
