bu, yüzümün ölüsünden derlenen yenilgiler adınadır
‘hüzün’ sözcüğü benim değil hiç kimsenin bilinsin
bir rüyadan geldim ben bir eşikte bekledim seni
kızıl bir defterin hevesiydim o zaman gelseydin
isyan dilimsin sen kederim benim biricik gazelim
bütün şapkaların altından devrim çıkmaz denilsin
ellerimin geçmişine in orada siyah utanç varsa herkesin
korku bir devrin örtünmemiş kapağıdır deşilsin
gül olmaya yeltendim gülü anlamadan önce
güle dokunmamış bu gözler benimdir incinsin
dilin mermerini delen tuzda kanadım da ne oldu?
bedenime bak zamanın tufanını taşıdığım söylensin
ölüm seni alnımdan öp bağışla beni sevgilim yine yenildim
üzgün değilim hüznün defterinden yüzüm silinsin!
Veysi ERDOĞAN
