güldükçe
gün
devrilir gözlerinin akşamına
gecedir, bir rüzgâr getirir ellerini
öperim… kimseler görmez
dallar ıslaktır ay ışığında
adın sonbahar yüzlü bir çocuk
ömrümün esrikliğine dolanır gelir
bu kentli akşamlar sanıktır, kanatır yokluğunu
sesin sessizliğimde çoğalır gelir
dallar ıslaktır ay ışığında
gitmen bildiği gibi konuşuyordu
bensiz…
belki bir kış güneşiydin kim bilir
belki kimselerin uğramadığı bir güz çınarı
kalakaldın tenhalığa
gölgesiz…
/ve şarkın kanayan bir gül gibi iner
savrulan sokaklarına ömrümün/
Yılmaz ODABAŞI
