Bir hazâkatzedeyim midemi tıp tepti benim
Kırk katır tepse yıkılmazdı şu aciz bedenim
Kapladı her yanımı sancı, elem, ağrı, bere
Bir mezar oldu cihan, sanki etibbâ haşere
Hastane sanarak yok yere girdim çıktım
İbret aldım oralardan ve canımdan bıktım
Avnî’min himmeti erdi yine imdadımıza
Hâtime çekti bir el nâle vü feryadımıza
Kalmamıştır gibi aciz bedenimde bir şey
Yaşasın sine-i millete Hasan Vasıf Bey
Neyzen TEVFİK
