şimdi burda değilsin….
ama beni duyuyosun…biliyorum…
kapat gözlerini benim için ve dinle n’olur…
bak yoksun…
bunun anlamını biliyomusunn….
yokluğun
yüreğimmdeki bu yıldızsız,
bu dipsiz, karanlık gece…
yokluğun, odamın duvarlarına astığım suretlerine bakarken,
unuttuğum dalgın gözlerim….
yokluğun yastığımda bıraktığın bu kimsesiz saç telleri…
sırf kalemini değdirdiğin için atmaya kıyamadığım bu kağıtlar…
her an gözümün önünde sakladığım mektupların,
peçetelere yazdığın şiirlerin,
hediyelerini sardığın paket kağıtların…
sen gidince,
hala sen kokuyodur, diye üzerime giydiğim
ve derinn derinn
soluduğumm giysilerin….
bu yarı deli…
bu hayattan kopuk ruhum…
kapat gözlerini ve bana baak….
ben ne diye varsa gördüğün, işte o senin yokluğun….
söyle.!
sana neyi anlatayımm…
sabaha karşı çalan telefonumun ucunda,
n’luuur bana hayattan kötü davranma diyen…sayıklayan..
o kırgın, o kendine çarpan sesini mi..!
Cezmi ERSÖZ
