bir elimde ölüm fermanım
bir elimde sevdam
birbirine kenetleyip ellerimi
yürüdüm
gecenin bir vaktidir
kirli sarı ışığı sokak lambalarının
ve karanlığın bilindik sözleri
ardımdadır
iz tutmuş duvar diplerinde
telaşlı adımlarıyla işçilerin
tedirgin korkulu akışı
ve donup kalmış akşamları
kapı önlerinden kadınların
çocuklarını kollarından kapışı
kentin damarı sokaklardan
el ayak çekilmiştir
kan çekilmiştir
can çekilmiştir
atmaz atardamarları kentin
bu kent istanbul kentidir
yedi tepesinde yedi hançer vardır
öyle savrulmaz her rüzgarda
kolayına gülmez
yas tutuyor etekleri
ve yalandır cümbüşlü şarkılarda
istanbul kenti
kentin sokaklarında beni
adım adım dolaştıran nedir
yalnızmı kalmak istiyorum
karışmak mı yoksa kalabalığa
belki
belki de değil
ama yadsımak neye yarar
mutlak seni arıyorum
seni direncimin genç anası
seni gözlerimin karası
hazır kırmışken yasakları
ve örülmeden gözlerime ağlamanın ayıbı
acının çocukları gibi
koyup başımı göğsüme
yüreğimi döke döke
ağlamak istiyorum
ağlamak istiyorum
ağlamak
( mart 1982)
Nevzat ÇELİK
