Ne peygamber, ne de çan çiçekleri
Ne de buhûrumeryem
Hep korku çiçekleri
Oldu saksılarımızı süsleyen
Ürkek bezgin baktığımız göklerden
Yarınlara güvendi umduğumuz
Çocuklar, evler ve ekmek
Ama mutlu muyuz?
Zehirli, yeşerirse toprakta
Bir tohum, içtiği baldıranlardan
Açar korku çiçekleri, yozlaşmış tür
Yeni aşı ister, budamak ister
Bizden geçmiştir
Vardığımız her çizgi bir duvar kesildi
Kaygan küfler aşamayınca
Ve ne olur bilirsin
Ve güzeldir dünya
Yaşamayınca
