beş diye bakıyorlardı bana
beş diye altıya giden nokta
oysa birin olduğu yerdeyim
yokun kalbine açılan oyukta
neden eşitti edimlerim
neden eşit, iç açılarımın toplamına
neden yoktu
neden duyguların bende sıfırlanışına
üçü kimse yakıştırmazdı tenime
ikiden hiç hoşlanmadım Necati
ama aklım kaldı hep neden o rakımda
döne döne böyle dörde gıpta
oysa herkes ikiyle irapta
artıyla girmek isterken çarpıma
ama kare yoktu, ufuk yok
bölünerek çoğalan aklıma
sesimdi kulak veren yalnızlık
içimi dağlayan boşluk tedirginlikti
ondalık konumda yersiz dokuz
nedensiz onüç ten bulamayan kâma
Bu cıvayı, Necati!! kim koydu kalbimize?
Ada, Güz 2004
