I
Satranç oynayan bir otomattan çok söz edilmiştir Rakibinin her hamlesine en doğru cevabı vererek oyunu mutlaka kazanan bir otomat Ağzında nargilesi, geleneksel Türk giysileri içinde bir kukla, geniş bir masanın üstündeki satranç tahtasının başında otururdu Yanlardaki aynalar, nereden bakılırsa bakılsın masanın altını boşmuş gibi gösteriyordu Aslında aşağıda satranç ustası kambur bir cüce vardı; iplerle kuklanın kollarını oynatıyordu Bu aygıtın bir de felsefi karşılığı düşünülebilir: “Tarihsel maddecilik” adlı kukla daima kazanacaktır Her oyuncuyla çekinmeden karşılaşabilir, yeter ki, bugün besbelli şekilsiz bir cüceye dönmüş, zaten gözden uzak durması gereken teolojiyi hizmetine alsın
II
“İnsanın en dikkate değer özelliklerinden biri,” diyor Lotze(1), “tek tek bunca bencilliğin yanı sıra, yaşadığı ânın yarına hepten kayıtsız kalmasıdır” “Düşününce görürüz ki, mutluluk imgemiz baştan başa, kendi varoluşumuzun bizi bir kere içine sürüklediği zamanın renklerini almıştır Bizde imrenme duygusu uyandıracak mutluluk, sadece solumuş olduğumuz havada vardır; bazı insanlarla konuşabilirdik, bazı kadınlar kendilerini bize verebilirlerdi, orada Başka bir deyişle, mutluluk imgemiz ayrılmaz biçimde kurtarma ve kurtarılma imgemizle birliktedir Tarihin konusu olan geçmiş imgemiz için de böyledir bu Geçmiş, gizli bir zaman dizini taşır; ona kurtulma kapısını açan budur Eskileri kuşatmış olan havanın soluğu bize değip geçmez mi? Kulak verdiğimiz seslerde, artık susmuş olanların yankısı yok mudur? Kur yaptığımız kadınların tanımadıkları kızkardeşleri olmamış mıdır? Böyleyse eğer, bizimle geçmiş kuşaklar arasında gizli bir anlaşma var demektir: Bu dünyada bekleniyorduk biz Daha önceki her kuşak gibi biz de zayıf bir Mesiyanik güçle donatılmışız, geçmişin üstünde hak iddia ettiği bir güç Bu iddianın karşılığını vermek kolay değildir Tarihsel maddeci bunun farkındadır
III
Olayları önemlerine göre ayırt etmeden sayıp döken vakanüvis, şu doğrudan yola çıkar: Hiçbir olay tarih için kaybolmuş sayılamaz Oysa, ancak kurtulmuş bir insanlık geçmişine tümüyle sahip çıkabilir Bu demektir ki, ancak kurtulmuş bir insanlık geçmişini bütün anlarıyla zikredebilir Yaşanmış her an artık bir citation à l’ordre du jour’a(2) dönüşür Bu, Hüküm Günü’dür
IV
Önce karnınızı tok, sırtınızı pek tutmaya bakın; Tanrı’nın Ülkesinin kapıları önünüzde kendiliğinden açılacaktır – Hegel, 1807
Marx’dan feyz almış tarihçinin her zaman göz önünde tuttuğu sınıf mücadelesi, kaba ve maddi şeyler için yapılan bir mücadeledir Bunlar olmadan incelmiş ve manevi şeyler de olamaz Yine de sınıf mücadelesinde bu değerler, galibin payına düşen bir ganimet gibi çıkmaz ortaya Umut, cesaret, mizah, kurnazlık ve azimkârlıkta hayat bulurlar Geçmişin derinliklerine uzanır etkileri: Hâkim olanın her zaferini yeni baştan sorgularlar Çiçeklerin yüzlerini güneşe dönmesi gibi, geçmiş de gizemli bir güneş tutkusunun verdiği şevkle, tarihin ufkunda yükselen güneşe uzanmak için çabalar Tarihsel maddeci, bu göze görünmez dönüşümün farkında olmalıdır
V
Geçmişin gerçek imgesi uçucudur Geçmiş ancak, bir daha görünmemek üzere kendini gösterdiği an, birden parlayıp aydınlanıveren bir resim olarak yakalanabilir “Hakikat bizden kaçamaz”: Gottfried Keller’in(3) bu sözleri, historisizmin tarih anlayışında, tarihsel maddeciliğin tam da darbe indireceği noktaya işaret ediyor Çünkü geçmiş imgesi, onda kendini amaçlanmış olarak bulmayan her bugünle birlikte, yitip gitme tehdidi taşır; bu imge bir daha geri getirilemez (Tarihçi geçmişe bakıp hararetle müjdeler verirken, belki de ağzını açtığı anda artık boşa konuşmaktadır)(4)
VI
Geçmişi tarihsel olarak kurmak “onu gerçekten olmuş olduğu gibi” tanımak değil, tehlike ânında birden parlayıveren anıyı ele geçirmektir Tarihsel maddeciliğin meselesi, tehlike ânında tarihsel öznenin karşısında beklenmedik bir şekilde beliriveren geçmiş imgesini alıkoymaktır Geleneğin hem kendi varlığı, hem de onu devralanlar tehlikededir Her ikisi de aynı tehdit altındadır: Hâkim sınıfın aleti durumuna düşmek Geleneği, onu hükmü altına almak üzere olan konformizmin elinden çekip almak, her dönemde yeni baştan girişilmesi gereken bir çabadır Mesih sadece kurtarıcı olarak değil, aynı zamanda Deccal’e boyun eğdirmek üzere gelir Düşman kazanacak olursa, ölüler bile payını alacak bundan Ancak bu endişeyi içinde duyan tarihçi, geçmişteki umut kıvılcımlarını alevlendirme yetisine sahiptir Ve düşman kazanmaya devam ediyor hâlâ
VII
Düşünün karanlığı ve acı soğuğu Feryatların yankılandığı bu vadide – Brecht, Üç Kuruşluk Opera
Bir çağı yeniden yaşamak isteyen tarihçiye Fustel de Coulanges’ın(5) öğüdü, tarihin sonraki akışı hakkında bildiklerini tümüyle bir kenara bırakmasıdır Tarihsel maddeciliğin karşısına aldığı yöntemin bundan iyi tanımı olamaz Bu bir duygudaşlık, bir empati yöntemidir Kaynağını acedia’da, atalette bulur; tarihin bir an parlayıp sönen gerçek imgesini yakalayıp sahiplenme umudunu taşımaz Ortaçağ teologları bunu hüznün ilk nedeni sayarlardı Bu duyguyu tanımış olan Flaubert şöyle yazıyor: “Peu de gens devineront combien il a fallu être triste pour ressusciter Carthage”(6) Historisist tarihçinin aslında kiminle duygudaş olduğu sorusu ortaya atıldığında, bu hüznün niteliği daha da açığa çıkar Cevap belli: Galip gelenle! Hükmedenlerin hepsi de, kendilerinden önce galip gelmiş olanların mirasçısıdır O halde galiple duygudaşlık, daima hükmedenlerin işine yarar Tarihsel maddeci için bunun anlamı yeterince açıktır Bu âna kadar hep galip gelenler, bugün hükmedenlerin altta kalanları çiğneyerek ilerlediği zafer alayında yerlerini alırlar Her zamanki gibi ganimetler de alayla birlikte taşınır Kültürel zenginlik denir bunlara Ama tarihsel maddeci zafer alayını temkinli bakışlarla uzaktan izler Çünkü bu kültürel zenginlikler, hiç istisnasız, dehşet duygusuna kapılmadan düşünülemeyecek bir kökene sahiptir Varlıklarını sadece onları yaratan büyük dehaların çabalarına değil, aynı zamanda o çağda yaşamış adı sanı bilinmeyen insanların katlandığı külfetlere de borçludurlar Hiçbir kültür ürünü yoktur ki, aynı zamanda bir barbarlık belgesi olmasın Ve kültür ürününün kendisi gibi, elden ele aktarılma süreci de nasibini alır bu barbarlıktan Bu yüzden tarihsel maddeci, kendini bundan olabildiğince uzak tutar Kendine biçtiği görev, tarihin havını tersine taramaktır
VIII
Ezilenlerin geleneği gösteriyor ki, içinde yaşadığımız “olağanüstü hal” istisna değil kuraldır Buna denk düşen bir tarih anlayışına ulaşmak zorundayız O zaman açıkça göreceğiz ki, gerçek olağanüstü hali yaratmak bize düşen bir görevdir Böylece, faşizme karşı mücadelede daha iyi bir konuma ulaşacağız Faşizm, talihini biraz da, hasımlarının ilerleme adına onu tarihsel bir norm gibi görmelerine borçludur Yirminci yüzyılda bu yaşadıklarımızın “hâlâ” nasıl mümkün olduğuna şaşmak, felsefi bir bakış değildir Bu şaşkınlık bizi, herhangi bir bilgiye de götürmez, tek bir bilgi hariç tabii: Kaynağındaki tarih anlayışının iler tutar tarafı olmadığı
IX
Hazırım kanat çırpmaya
“Dönsem,” derim, “dönsem geriye”
Bir an daha kalırsam burada
Korkarım hiç dönemem diye
– Gerhard Scholem, “Meleğin Selamı”
Klee’nin “Angelus Novus” adlı bir tablosu var Bakışlarını ayıramadığı bir şeyden sanki uzaklaşıp gitmek üzere olan bir meleği tasvir ediyor: Gözleri faltaşı gibi, ağzı açık, kanatları gerilmiş Tarih meleğinin görünüşü de ancak böyle olabilir, yüzü geçmişe çevrilmiş Bize bir olaylar zinciri gibi görünenleri, o tek bir felaket olarak görür, yıkıntıları durmadan üst üste yığıp ayaklarının önüne fırlatan bir felaket Biraz daha kalmak isterdi melek, ölüleri hayata döndürmek, kırık parçaları yeniden birleştirmek Ama Cennet’ten kopup gelen bir fırtına kanatlarını öyle şiddetle yakalamıştır ki, bir daha kapayamaz onları Yıkıntılar gözlerinin önünde göğe doğru yükselirken, fırtınayla birlikte çaresiz, sırtını döndüğü geleceğe sürüklenir İşte ilerleme dediğimiz şey, bu fırtınadır…
Benjamin
