Usandırır beni benden melâlü ye’sü keder,
Hayatım etmede bin türlü ıztırabla güzer.
Melâl’i kalbini söyle nedir Vedat elemin,
Niçin o vech-i hazininde yok sürurdan eser?
Cebîn’i pâkini hürmetle yavrum öptükçe,
Gözün dolarda niçin dudakların titrer?
Nedir bu hüznü teessür, bu ihtiyacı bükâ
Gözün önünde dolaşmakta mı hayal-i peder?
Yaşar iken yuvamızda garik-ü şevk-ü sürur,
Bize zeminü semalar bile gülerdi güler;
Yanıp yakıldığın hissiz baban, zavallı çocuk!
Bugün o lane’i mes’udu etti zîr-ü zeber
Sedat, Suad, o zavallı garip yavrularım!
Yazık ki bir kızın aşkı için edildi heder;
Onun kalbni sevda tehaecür ettirmiş,
Seni, baban sanıyorsun benim kadar mı sever?
Hayatımız bu harap hanede seninle benim,
Harabelerde ki baykuş hayatına benzer;
Senin için bu hayat zelil ve nâ-gami.
Sürüklemekteyim ey murdide şamı seher.
Elemlerimle yine halka şen görünmedeyim,
Tehammül etmedir alâmı dehre çünkü hüner;
Tamam otuz iki yıldır bu ömrü makhurum,
Kederle, gamla, teessürle giryelerle geçer.
Daha ne gördün hayatında ey zavallı yetim!
Dikenli bir yolu takibe benzer ömrü beşer;
Düşünme, ağlama bil kadrini sebavetinin,
Üzülme sevgili yavrum üzülme, gayri yeter.
Senin boynunu büktürmemek için bilsen,
Belayı kahrı maişetle maderin ne çeker;
Carihadar ediyor iğneler bak ellerimi,
Benim yerimde kim olsa bu ömre lânet eder.
Çalış, didin, yorul, uğraş fedayı hâb ederek,
Ve sonra yavrunu karşında böyle gör muğber,
Nasıl tehammül eder sevgili melek çocuğum,
Seni gürürde mükedder, zavallı bir mader?
Görün, görün bana pür neş’e, pür sürur, pür şevk,
Enin-i kalbimi susdurmak istiyorsan eğer:
Senin bu giryelerinle, benim figanımla,
Tebeddül etmeyecektir hayfa ki hükmü kader.
Yaşar Nezihe BÜKÜLMEZ
