Orfe gibi çalarım
hayatın tellerinde ölümü
ve dünyayla gözlerinin güzelliklerine,
o,gökyüzünü yönetenlere yok
muğlaktan başka bir şey söyleyeceğim.
Unutma,senin de,ansızın,
işte o sabah,ıslakken hala
çiyle yatağın ve uykudayken
yüreğinin karanfili,unutma
gördüğünü önünden akıp geçen
o karanlık nehrin suyunu.
Gerilmiş suskunluğun teli
bir dalga kanın üzerine,
kavradım,tuttum çınlayan yüreğini.
Dönüştürülmüş alnındaki o kıvrım
gölgeli saçlarına gecenin,
karlarla doldurmuş yüzünü
kara köpükleri karanlığın.
Ve sana ait olamam artık ben.
Feryatlar ediyoruz ikimiz de şimdi.
Ama Orfe gibi,bilirim de
ölümün tarafında durduğunu hayatın,
ve çivitleştirip durur beni
sonsuzluğa kadar yumuk gözün.
Ingeborg BACHMAN
