Artık ağaç diye göremiyorum bir tek ağacı.
Yok dalların rüzgara uzattıkları yapraklar.
Meyveleri tatlı,ama sevgisiz.
Doyurmuyorlar bile insanı.
Ya ne olacak şimdi?
Kaçıyor gözümün önünden orman,
kapatıyor kulağımın dibinde ağızlarını kuşlar,
olmayacak bana yatak hiçbir çimen.
Doysam da vakitsiz
hala açım zamana.
Ya ne olacak şimdi?
Yanacak yine geceleri doruklarda ateşler.
Koyulsam mı yola,yeniden yanaşmak için her şeye.
Artık yol diye görmüyorum bir tek yolu.
Ingeborg BACHMAN
