Yazık! hem kıyasıya harcıyorsun kendini
Hem gönlün yeltenmiyor hiç kimseyi sevmeye.
Biliyorsun saymakla bitmez sevenler seni
Ama besbelli sen aşk duymuyorsun kimseye.
Öldüren bir nefrettir yüreğindeki şeytan:
Hiç umurunda değil kazsan kendi kuyunu
Çekinmezsin güzelim canevini yıkmaktan
Onarmak olmalıyken asıl amacın onu.
Sen tutum değiştir de cayayım düşüncemden
Yumuşak bir sevgi koy nefret yerine bir yol;
Göründüğün gibi ol: cömert sıcak sevecen;
Hiç değilse kendine yumuşak yürekli ol.
Aşkım uğruna bir ‘sen’ daha yarat kendine:
Güzellik onda veya sende yaşasın yine.
William SHAKESPEARE
