Yavaş yavaş aydınlanan
Bir deniz altı âlemi,
Yosunlu bir boşluktan
Çekiyor kendine beni
Bir yıldız uzaklığında
Uyanıyor birer birer
Ürkek bulanıklığında
Zamanı bölen şekiller.
Ey sükûtun bir nefeste
Yaktığı billur âvize!
Bu esrarlı müselleste
Gökler yakınlaştı bize…
Aydınlığın handesesi
Sonsuzluk bahçendir senin;
Dinleyin geliyor sesi
Arılarla böceklerin!
Bilirim kimse içemez
Üst üste aynı pınardan,
Bir veda gibi her nefes
Alışılmış kıyılardan.
Hangi güvercin kanadı
Köpükten çırpınışında;
Bu sarayı tamamladı
Her tesadüfün dışında;
Ve hangi el boş geceden
Uzattı bu altın tası,
Sızdıkça bir düşünceden
Günlerin kızıl meyvası?
Ey eşiğinde bir ânın
Durmadan değişen şeyler!
Baş ucunda her rüyanın
Bu aydınlık oyun bekler…
Ahmet Hamdi TANPINAR
