i. şairsin, ki farz kılındın
küfre meyil yaşamaya
anonim beğeniye, kutsal etiğe!
verecek meteliğin yok aşk denilen
o çekirdek aile-i mimariye!
orada duruyorsun, mansur’un derisine
isyan’ı solfej’i kazıdığı yerde: “sürgün
marjinal ve yabancı!”
(ülkendir denilen yerde)
sorarlarsa de ki: mesleğim
düş ile kundaklamaktır gerçeği!
ii. dalgalı ve sürekli mavi cinnet atları akıyor
hayal imbiğinden
imamların, polis şeflerinin ve üniversitelerin kutsayıp
kolladığı, genel ahlaka, aykırı!
belli ki, anısısın, bu çılgın evrenin; sözcük çökeltisi, mil
ve bilinç sazlıklarında eyleşir, türkü söylersin geceleri.
bir tek sen kaldın o büyük özgürlük anlatısından geriye
çiğnendikçe anımsanan toz gibi.
taşların sımsıkı kilitli ağızlarında sırlı gülüş gibi dingin
şeker kağıtlarına sarıp gömdüğümü onurlu ölüler gibi dipdiri,
dalgalı ve sürekli mavi!
Fettah KÖLELİ
