aylarca bir çocuğun gülüşüne takıldı
kalbim ki
bulanık bir gökyüzünde duru kalmış
tek incelik bulutuydu
tutulup rüzgarına ırgalanan kirpiklerin
bir sevincin uğrağına düştü
bir hüznün
gündüz günışığı, gece ay ile
gelip gelip dile
döktü içini ne varsa
bir uzak bahçede ayrılık açan
içedönük bir çocuğun yumuk avuçlarına
kalbim ki
kendi yağmuruyla dolup dolup boşalan
küçücük bir göldü
üstünde nilüferlerden bir beyaz örtü
boğuldu sonunda kendi sularıyla
Şükrü ERBAŞ
