şöyle sessizce ölüp gitmeliyim
bir yaz gecesi Gülhane parkında.
şu hazin ömrü tamam etmeliyim..
geç saatlere kadar oturduğum,
denize bakan bir sırasında
kırık dökük hatıralar arasında.
ne vasiyet, ne uzun boylu veda
ölümüme hiç kimsenin aklı ermesin
gözlerim birdenbire kapanıversin.
ne kimseye borcum, ne alacağım
ne birikmiş beş on kuruş cebimde.
ne kimseyi sevindirmiş, ne üzmüş olacağım.
ne gazetelerde ne de radyoda
ölümüm kimseye dert olmamalı.
kim tanır zaten beni dunyada.
insanlar hergünkü gibi şen şakrak
tabutum Merkez Efendiye giderken
üç beş kişinin omzunda gıcırdayarak
birkaç kişi başlarını eğsinler,
sonra ardımdan bakıp acıyarak
– Bir garip ölmüş desinler…
Turgut UYAR
