I
kara sürülmesin diye anamızın ak sütüne
başımızın gölgesini bile düşürmedik önümüze
koşarak gelirdi seksek çizgisinden çocukların sesi
acının aynasında yansırdı yurdumun o can sureti
II
apansız kar fırtınası tozardı uykularımız
duyardık basılmış yuvaları dağkırlangıçlarının
sesimiz sesimizi kucaklayarak aşardı duvarı
kar aklığını kan yakmasın
açın kanatlarınızı kırlangıçlarım
mavi dağ dumanını
sarın kanatlarınıza kırlangıçlarım
umut umut dağlarımızda
kanatlanın kırlangıçlarım
III
çatımızın üzerinde gökyüzü diye bir şey vardı
boş bir tabut gibi yatardı havalandırmada bizsiz
bir zaman çıplaklığımızı ısıtan giysilerimiz
ve görüşçülerimiz vardı yüzleri yasaktı
o yasaktı bu yasaktı şu yasak
yasaklar arasından bir güzelim yasak
kırıp atardı yasakları elimizden yuvarlasak
mektupsuz kitapsız uykusuz kaldık
kadınsız topraksız ağaçsız kaldık
yıl yıl mapus mapus kaldık aç açık
taştık.. dayandık.. kimseler duymadı
gelip de çatmasa kaşını ayrılık
dostlar gene birlikte dayanırdık
IV
ne yaşlı bir kavak gibi son deminde üşüyen babamı
ne yaprak yaprak düşleri savrulan anamı
ne bin yıllık kavgamızın bağbozumunu
ne bir akşam vakti yanan denizin ufkunu
ne beyninin yüreğinin ve gövdesinin
bütün kapılarını araladığım üç aylık karımı
ne de karımın karnında yatan yarı canımı
bırakıp da düşmek içeri dostlar
koymadı
sizi parmaklığa asıp gitmek kadar
Ocak-Şubat
Nevzat ÇELİK
