Arkamda güneye doğru deniz kırmıştı
bölgeleri buzdan çekiciyle,
ondan beri tırmalanan yalnızlık sessizlikle a
nsızın takımadalara dönüştü,
kuşattı yeşil adalar
yurdumun belini
çiçektozu ya da taçyaprakları gibi bir deniz gülünün
ve, sonra sonra, derinleşirdi tutuşmuş ormanlar
ateş böcekleriyle, çamur ışıltılar saçardı,
kuru, uzun ipler sarkıtırdı ağaçlar
bir sirkteymiş gibi, ve ışık giderdi damladan damlaya
yeşil balerini gibi sık ormanların.
Dürtüsüyle büyüdüm sessiz soyların,
dibe işler baltaların oduncu parıltısıyla,
gizli kokularıyla toprağın, memelerin, şarabın:
yitik bir ambar oldu ruhum trenler arasında
kirişlerin, fıçıların unutulduğu,
tel demirin, yulafın, buğdayın, yosunun, kerestelerin
ve kışın kaçak mallarıyla.
Gövdem böylece serpildi, gece
kardandı kollarım,
ayaklarımsa kasırga ülkesi,
ve sağnak altında ırmak gibi büyüdüm,
verimli oldum gönülborcuyla
içime düşen her şeye,
şarkılara yaprakla yaprak arasında, döl veren
donuzlan böceklerine, yeni
köklere, ki tırmandılar
çiğe varabilmek üzere,
fırtınalara, ki sarsar gene
defne ağacının kulelerini, al salkımına
fındık ağacının, o kutsal
sabrına karaçamın,
ve böylece ilk gençliğim ülke oldu, elde ettim ben
adaları, sessizliği, ormanı, büyümeyi,
yanardağ aydınlığını, yolların çamurunu,
yanmış ağaçların yaban dumanını.
Kara Ada Şiirleri / Çev: Said Maden
