“ Kocaman bir yalnızlıktı İzmit ”
Behçet Aysan
uzun metrajlı bir işsizliktir İzmit
bana cinnet gömleği giydiren
elimde kötürüm bir diploma
ağır tonajlı yoksulluk
ömrümün derisini yüzerken
yokannemin evidir İzmit
salonuna gençliğimi halı yapıp ezdiği
kendimden eksildiğim dar(ağacı) odam
izmaritlerin ve depresyonun istila ettiği
kimsesizliğin izdüşümüdür İzmit
kırbaçtır gecesinin ayaz dili
garında parklarında cami avlularında
ben ve yalnızlığa havlayan sokak köpekleri
açlık bir sustalı gibi şahdamarımızda
kederin kara yorganı altında sabahlarken
iç kanamalı bir Aşk travmasıdır İzmit
iğneli fıçılara sokan kalbimi
kendimi ıskaladığım yıllar ve isyan
gençliğimin ince yerinde
– beni bir daha doğurma anne!
… en azından İzmit’te
