Ey aşkımı payımal eden yar!
Ey kalbimi pürmelal eden yar!
Yadında mı br gece seninle,
Bir bahçede gizlice seninle;
Nağme ediyordu andeliban,
Mest etmiş idi bizi o elhân.
Açmıştı taraf taraf çiçekler,
Şevk-âver olurdu hep melekler
Pür nur idi her taraf serapa,
Sanki gülüyordu zirü bâlâ
Etmekte idik seninle cânâ;
«Yekdiğere itiraf’ı sevda»!
Müstağrak’ı hüzün olurdu ey yar!
Ben aşkımı eyledikçe izhar.
Destim tutarak o demde canan,
Sende ediyordun aşkını ilân.
İşte o zaman demiştin: (Ey mâh!
Sevdim seni şahidimdir Allah»!
Gaşyetmiş idi beni o sözler,
Bak şimdi kan ağlıyor o gözler.
Ey! Vaadü vefa eden o yerde,
Sen söyle o hatırat nerde?
Üftadenizi edüp ferâmuş,
Eller ile aldınız hem ağuş.
Sen vadini eylemezsen ifa,
Firkat beni bir gün eyler ifna.
Hicrinle dilimde yare çoktur,
Hayfa ki bu derde çare yoktur.
Yok elde emin ol ihtiyârım,
Mahvoldu tahammülüm, kararım.
Ya et bana, gönlümü iade,
Ya eyleme cevrini ziyade.
Ya et beni vuslatınla şâdân,
Ya eyleme firkatinle giryan.
Rahm’et, yeter ettiğin riyakâr,
Gel, gel yine et o vadi tekrar.
Geçti o dem’i lâtif hayfa!
Ümmîdi visal eder dil ama:
Ne zevk’ü sefa, ne neş’e kaldı,
Bir deste kuru menekşe kaldı,
Aldıkça ele o yadigârı,
Yad eyliyorum geçen baharı!
Yaşar Nezihe BÜKÜLMEZ
1317
