Zorluklarla yaşadı kardeşim ,
Aptallar ve yoğun sisler arasında.
Ayıplamalar içinde yanıp tutuştu kalbim
Ve kavruldu ağır pişmanlıklarda.
İçtenlikle sevdim vatanımı ,
Onun mirasını korudum.
Ama , yitirdim kendimi kardeşim ,
Bu aptallardan tiksinerek.
Bir düş ve düşünceler kaosu ,
Çarmıha gerdi genç ruhumu.
Ah!kim koyacak elini üstüne artık ,
Böyle bir kalbin;ki , kötülüklerle dolu?
Hiç kimse!kalbim tanımaz oldu ,
Özgürlüğü ve de neşeyi.
Yine de , çarpmakta çılgınlar gibi ,
Halkın hıçkırıklarının yankısıyla.
Evet kardeş , ağlıyorum gizlice;
Halkın düştüğü bu üzüntüye.
Övebilir mi insan , kendini söyle bana ,
Böylesine cansız ve sapkın bir dünyada?
Hiçbir şey duymuyorum , her şey yanlış;
Yanıt vermiyor kimse çağrılarıma.
Senin ruhun da kardeş , sağırlaşmış;
Tanrıların sesine ve halkın sızlanışlarına.
Hristo BOTEV
