Öylesine verimli ki bu şarkı ,
Zıplatıyor kalbimdeki zehiri!
Gencim , ama unuttum gençliğimi ,
Yine de anımsamaktayım bazen;
Dün nefret ettiğim şeylerden ,
Bugün de nefret ettiğimi
Ve senin karşısında ayaklarımın
Birbirine karıştığını.
Ağladığım zamanları unut;
Bir bakış , bir iç çekiş için , unut hepsini!
Köleydim bir zamanlar , şimdiyse boşandım zincirlerden;
Senin bir tek soluğun için.
Aptalca küçümsemiştim oysa dünyayı
Ve çamurda oynamıştım kendi duygularımla.
Bırak , bu çılgınların olsun geçmiş;
Söndü aşk , yüreğin işi bitmiş!
Artık , onu yeniden yeşertemezsin;
Çünkü , yalnızca acı egemen üzerinde.
Ve her şeyin üstü , çalı çırpıyla kaplı;
Yüreğimse , nefrete doğru ilerliyor.
Sesin güzel , gençsin hala;duyuyor musun ,
Ağaçların söylediği şarkıyı?
Yoksulların sızlanmasını işitiyor musun?
Kalbim çekilmiş , ıssız topraklara doğru;
İnsan kanının boyadığı.
Bırak bu hoyrat sözler ,
Kemirsin ormanın derinliklerini!
Azgın fırtınalar , çöreklensin gelip;
Dünyanın üzerine!
Ve eski çağların öyküleri ,
Yeni acılar söylesin uygarlığa;yepyeni!
Sen de şarkı söyle genç kız ,
Acının şarkısını söyle!
Kardeşin kardeşi vurmasının şarkısını
Ve gençliğin yok edilişinin.
Şu dul kadının gözyaşlarının şarkısını;
Evsiz-barksız , çocuklarıyla terk edilişinin.
Ya şarkı söyle , ya da sus! Ya da , çek git istersen!
Her şey , yakınında uçuyor çarpıntılı kalbimin;
Anla durumumu sevgilim!
Duy , aşağılarda yankılanan dünyayı ,
Hain ve korkunç haykırışları;
Üzüntü ve can çekişmenin şarkılarını.
Dalları kırıyor , aşağıdaki rüzgar;
Kumlardan örülü bir taç var ,
Akarsu yataklarında uçurum var
Ve rüzgarda seken mermiler.
Ölüm , tatlı bir gülüştür;
Düşüşse , tatlı bir dinleniş.
Ah! hangi ses , bana şarkısını söyleyecek;
Bu üzgün ve tatlı gülüşlerin?
Hangi dudaklardan , güzel sözler dökülecek
Ve hangi deniz , sözcükleri yıkayacak?
Kim susturacak , bu aşkın sesini?
İşte , bu yüzden gitmek gerekir hep;
Sevilen şeyin şarkısını söyleyerek!
Hristo BOTEV
