Tanrı bir gün aynaya bakıp yüzünün olmadığını gördü. Telaş içinde düşünmeye başladı ve aklına gelen ilk şey kendi yüzünü ona gösterecek bir varlığı halk etmek oldu.
Her adı anıldığında aynaya bakar gibi kendine seslenen insana bakıyor. Yüzünü yeniden kazandı Tanrı. Gerisini hiç önemsemeden tefekkür içinde inzivaya çakilmiş olarak duruyor gök mağarasında.
Bazen meleklerin cinsiyetsizliğine canı sıkılıyor. Hiç sevişmemiş olmanın o iç yakıcı sıkıntısını duyumsuyor.
